Varsın oldun yalnızlık gururlu kederli

Kendimi özlemişim, eleştirilerden dolayı kendi olmaktanıkan her insan gibi. Kafam bi dünya ama ben daha dinginim, daha sükutum. Insanın en çok kendisine saygı duymasını sağlamanın önemini unutmuşum. Sahtenin yaşansal karşılığını unutmuşum. Yalnız ama gururlu ve kederli olmanın ne muhteşem bi duygu olduğunu, haliyle öz saygının kıymetini unutmuşum. Yalnız olmaktan öyle korkmuşum ki bunun gelişimin en önemli parçası olduğunu atlay ıvermişim. Yalnız olmak son değil sonsuzluktur bunu hatırlayınca kendime geldim sonunda. Sadece "ben" sevdiğim için yaptığım ama  çoğalıyorum sandıkça tükendim birliktelikler yüzünden yapmaktan vazgeçtiklerimi yapmaya başladıkta yeniden nefes almaya başladım. Beni ben olduğum için sevip sonra bunlar yüzünden benden nefret edenler yüzünden ben olmaktan çıkmıştım, şimdi yeniden yalnız ama özgürüm ve bence bu çok kıymetli. Onları özlüyorum ama kendimi özlediğimden daha çok değil.