aç tavuk ve darı ambarı düşleri :)

bugün bütün gün aklıma bişey takıldı. istiklal de yürürken hani galatasaray dan aşşağısını mayın tarlası geçer gibi geçiyoruz ya, bunlara da sebep "green peace"ciler, "unicef"ciler falan oluyor. yani bazen neden kaçtığımızı bile bilmediğimizi, sadece zorla "hayır" diyemiyeceğimiz şeylere maruz kalmamak için kaçtığımızı falan düşünüyorum. gerçi bundan 2-3 yıl evvel ben bi mayına bastım ve bi çocukcağız beni esir aldıktan sonra benim durum biraz değişti. soğuktan pembe pembe olmuş yanakları ve düzensiz soluklarıyla deli gibi inandığı bişeyi anlatmaya başladı bana, derken bi baktım feci iç parçalayıcı şeylerdi anlattıkları ve ben, o çocuk sayesinde o zamandan beri otomatik bi ödemeyle hala bağış yapıyorum green peace...
onun yanından ayrıldıktan sonra bana böyle bi dünyaya başka gözle bakan erdemli insan yanılgısı, bi dünyada ki bütün fok'ları ve balina'ları kurtarmış kahraman kasıntılığı falan çöreklendi bi anlığına, sormayın gitsin. omuzlarım kabardı, yürüyüşüm ağırlaştı ve armagedon soundtrack'i geriden geliyordu sanki vallahi. çok sürmedi tabi güldüm bu halime, ama mühim olan bu yaptığım şeyin ben de yarattığı kasıntıydı. neyse, hala da ara ara kasılırım ve o herkesin korkarak yürüdüğü istiklal de ben omuzun da savaş madalyaları taşıyan gazi gibi ağır adımlarla yürürüm ve yanıma yanaşanlara kendimden emin "öhöm, ben zaten her ay yardım da bulunüyörüüm" falan derim. komik tabi böyle bakınca ama öyle valla. insana, iyi bişey yaptığını bilmek hayatta ki en güzel hislerden birini yaşatıyor. neyse bütün gün düşündüğüm bu değildi tabi, ama bu düşünceyle ortaya çıkan bişeydi;
bazen insan sevdiğini erteliyor, sevgiyi göstermeyi yenilgi sanıyor ya. yada belki sadece zor geliyor, herneyse. bi şekil de atlıyor/unutuyor/göstermiyor... buna çözüm getirecek bi önerim var; yolda yürürken birden biri önünüze atladığın da size, başına vurularak öldürülen ve soyu tükenen fok'lar yerine "yanınızda ki bigün temelli yok olacak, ona en son ne zaman sevgi sözcüğü sarfettiniz yada gerçekten söylediği bişeye gülümsediniz, bi düşünün bunu" dese, insan o an yanındakine bi başka bakmaz mı? yada "harbiden ya", demez mi? bence der.
ya, şimdi ben üstün de bütün gün düşündüğüm ve bi dünya senaryo yazdığımdan daha etkileyici olmuştu, ama şimdi buraya iki cümleyle anlatınca beklediğim etkiyi yaratmadı. ama bana bi güvenin, zihninizde ki örnekleri çoğaltın, bakın nasıl etkili olucak görüceksiniz.
buda benim insanlık ilişkilerinin çözümlerine bi armağanım olsun!
insanlığa bundan önce iki armağanım daha olmuştu. biri bi atasözüydü, gerçi hala yaşadığımdan ata'laşmadı, öyle olabilmesi için ölmem gerekecek ama ziyanı yok insanlık ne zaman bu sözümü ansa ben onlara gökyüzünden gülümseyeceğim; "yutamayacağın boku çiğnemiyceksin" nasıl? özetle fevkalade bi duyguyu tanımlıyor dimi?
bir diğer armağanım da hıçkırığı "öd"patlatma dan geçirme yöntemi. insanlar sizi korkutunca hıçkırık geçer çünkü diyaframa birden ve yoğun nefes yollarsınız, aldığınız büyük solukla. onun için sanki korkmuş gibi birden ve derin nefes alınca da hıçkırık geçer :) denedim hem de defalarca, garantili yani...
bir de "herkesin kullanım klavuzu olsa" diye bi projem vardı, ama onu proje formundan çıkaramadım henüz. düşünsenize hayatta karmaşa diye bişey olmazdı. birini mutlu etmek istediğiniz de alırdınız klavuzu neyle mutlu oluyor bakardınız ve "bingo" onu mutlu ederdiniz. yada anlamadığınız bi sebepten size sinirlendi diyelim (bu en çok erkeklerin işine yarardı) -ulan bu şimdi neye kızdı!? diye kıvranmanıza gerek kalmazdı, bakardınız ve anlardınız arıza sebebini... ama sonra bu örnekler çoğaldıkça fırsatçı insanlığın bundan nasıl istifade edeceğini farkettim ve kimselerle paylaşmadan "bitmemiş projelerim" rafına kaldırdım...

yamukprenses, tümgünboştakalıpçokcanısıkılanlar ulusundan seslendi ve bu biçimde elde ettiklerini paylaştı...
yamukprenses/boşdünya
sevgiyle!