tabula rasa...

herşeyin insan bilincinde doğarken yazılı olduğunu savunan descartes'in aksine john locke(lost'da ki değil) herkesin doğduğunda bi tabula rasa(boş bi levha)'sı olduğunu, yaşadıklarımızla yani deneyimlerimizle onu doldurduğumuzu söyler. bu boş bir levha tanımı da mısırda her doğan çocuğa hayatı boyunca doldurması için verilen boş bir tabletten yola çıkmaktadır.
bu açıklayıcı bilgiyi verdikten sonra kendi tabula rasama baktığımda gördüklerimin beni hayal kırıklığına uğrattığını da belirtmeliyim. yani deneyim denilen şeyin yavuklularından biri de pişmanlık olabilir tabi. deneyime bi rahat vermeyen, onu sürekli bunaltan ama yine de tuhaf cazibesiyle onu zaman zaman yolundan eden bi kadın gibi de olabilir. niye bilgeliğe erkek, yoldan çıkartana kadın rolü verdim bilmiyorum, buda toplumun empozelerinin benim tabula rasama yazdığı bi kuraldan olabilir tabi...
bana bu tabula rasayı hatırlatan saatlerdir yarın ki vermem gereken ödeve giriş cümlesi ararken bilgisayar ekranında ki boş sayfaya uzun uzun bakmam oldu sanırım. önümde minimal bi tabula rasa var hissine kapıldım az evvel.
onu neyle doldurmam gerektiğini tam kestiremiyorum şuan, korkutuyor beni bu ödev. yarın herkese benim hayatımı etkilemiş korkularımı ve acılarımı anlatan bi senaryoyu okumam gerekecek. ve burda mühim olan insanın dürüstlüğüymüş, bunu yazmakla taksim meydanında soyunmak arasında bi fark yokmuş ama insan önce kendisinin acısını anlatabilecek cesareti yakalamalıymış sonra herşeyi hakkıyla yazabilecek hale gelebilirmiş. yani kendine rol yapmamalıymış... hepsi güzel sözler ama nasıl olucak ki şimdi...
neyse kaçarım yok gidip ilk cümlenin ne olacağını saptamalıyım ve dürüst olmalıyım...
(bide bunu bu şarkıyla! yapmaya çalışıyorum,off zor işte)

ve son nasihatimi de geçeyim büyük bi küstahlıkla;
hoşçakalın ve tabula rasanıza kimseye müdahale ettirmeyin...